[KAVE=Ιταρίμ Λι] Η δραματική σειρά του JTBC 'Δράμα που Αστράφτει' δεν είναι συνηθισμένη από την πρώτη σκηνή. Η γιαγιά Κιμ Χέτζα (Κιμ Χέτζα) που πάσχει από άνοια λέει στην εγγονή της Χέιτζι (Χαν Τζιμίν) "Είμαι είκοσι πέντε χρονών" και τη στιγμή αυτή, ο χρόνος γυρίζει από το 2019 στη δεκαετία του 1970. Σαν να περνάμε μέσα από μια μαύρη τρύπα του 'Interstellar', εισερχόμαστε στον κόσμο της μνήμης της γιαγιάς. Όχι με διαστημόπλοιο, αλλά μέσω της παραμόρφωσης του χρόνου που προκαλεί η άνοια.
Εκεί συναντάμε την είκοσι πέντε χρονών Κιμ Χέτζα (Χαν Τζιμίν σε διπλό ρόλο). Σε ένα χωριό της δεκαετίας του 1970, αρχίζει μια συνηθισμένη ζωή γάμου με τον νεαρό της γειτονιάς Νάμ Ουτσέλ (Ναμ Τζουχέκ). Δεν είναι το κλισέ του "φτωχού αλλά ευτυχισμένου" που βλέπουμε συχνά σε τηλεοπτικές σειρές. Στην πραγματικότητα είναι πολύ φτωχοί, ανησυχούν για το φαγητό, ο σύζυγος αποτυγχάνει στην επιχείρηση και η πεθερά κακομεταχειρίζεται την νύφη. Δεν είναι οι νοσταλγικές γειτονιές του 'Reply 1988', αλλά πιο κοντά στην σκληρή επιβίωση του 'International Market'.
Ωστόσο, η Χέιτζα δεν καταρρέει. Ακόμα και όταν ο σύζυγος επιστρέφει μεθυσμένος από την αποτυχία της επιχείρησης, ή όταν η πεθερά του λέει "Δεν μπορείς να κάνεις ένα γιο;", εκείνη αντέχει. Κάποιες μέρες δουλεύει στο κατάστημα, άλλες μέρες ράβει, και κάποιες μέρες ανοίγει ένα εστιατόριο σε ένα μικρό δωμάτιο για να βγάλει τα προς το ζην. Ο σύζυγος Ουτσέλ την κοιτάζει με λύπη, αλλά φέρνει μια νέα επιχειρηματική ιδέα και λέει "Αυτή τη φορά είναι διαφορετική". Αν ο Γκάτσμπι από το 'The Great Gatsby' προσπαθούσε να πιάσει την Ντέιζι του παρελθόντος, ο Ουτσέλ τρέχει για να πιάσει την επιτυχία του μέλλοντος.
Καθώς περνά ο χρόνος, το ζευγάρι αποκτά παιδιά, τα παιδιά μεγαλώνουν και πηγαίνουν σχολείο, και η οικογένεια μεγαλώνει σταδιακά. Η δεκαετία του 1970 γίνεται δεκαετία του 1980, και η δεκαετία του 1980 γίνεται δεκαετία του 1990. Το πρόσωπο της Χέιτζα γεμίζει ρυτίδες και τα μαλλιά του Ουτσέλ γκριζάρουν. Ωστόσο, η σειρά δεν ντύνει αυτή τη ροή του χρόνου με ιστορικά γεγονότα όπως το 'Forrest Gump'. Αντίθετα, μετρά τον χρόνο με προσωπικά ορόσημα όπως "Η μέρα που η κόρη έκανε τα πρώτα της βήματα", "Η μέρα που ο γιος πέρασε στο πανεπιστήμιο", "Η μέρα που γεννήθηκε ο εγγονός".
Κάποια στιγμή, η οθόνη επιστρέφει ξανά στο 2019. Η γιαγιά Χέιτζα έχει τα συμπτώματα της άνοιας να επιδεινώνονται και δεν αναγνωρίζει τα πρόσωπα της οικογένειας. Η εγγονή Χέιτζι εξερευνά τη μνήμη της γιαγιάς και ανακαλύπτει τη νεότητα της γιαγιάς που δεν γνώριζε. Και συνειδητοποιεί. Ότι αυτή η ηλικιωμένη γυναίκα που κάθεται μπροστά της, κάποτε ήταν είκοσι πέντε χρονών όπως εκείνη, και ήταν μια γυναίκα που αγάπησε, μίσησε, ονειρεύτηκε και απογοητεύτηκε. Όπως ο πρωταγωνιστής του 'Midnight in Paris' που αποκτά συνειδητοποίηση ταξιδεύοντας στο παρελθόν, έτσι και η Χέιτζα βλέπει το παρόν μέσα από το παρελθόν της γιαγιάς.
Η δομή της σειράς εναλλάσσει την παρούσα κατάσταση της γιαγιάς που πάσχει από άνοια και το παρελθόν της που βρίσκεται στη μνήμη της. Μετά τη σκηνή που η γιαγιά ρωτά "Πού είναι ο Ουτσέλ;", ακολουθεί η σκηνή της νεαρής Χέιτζα και του Ουτσέλ στο πρώτο τους ραντεβού. Μετά τη σκηνή που η γιαγιά κοιτάζει την εγγονή και ρωτά "Ποια είσαι;", ακολουθεί η σκηνή της νεαρής Χέιτζα που κρατά την νεογέννητη κόρη της και γελά. Αυτή η επεξεργασία δεν είναι απλώς μια αναδρομή, αλλά οπτικοποιεί την αναστάτωση του χρόνου που βιώνει ο ασθενής με άνοια. Αν το 'Memento' εξέφρασε την βραχυπρόθεσμη αμνησία με αντίστροφη επεξεργασία, το 'Δράμα που Αστράφτει' εκφράζει την άνοια με τυχαία αναπαραγωγή του χρόνου.
Ένα ταξίδι στη μνήμη της γιαγιάς
Η καλλιτεχνική αξία του 'Δράμα που Αστράφτει' λάμπει κυρίως στη στάση του να ασχολείται με την 'καθημερινή ζωή'. Σε αυτή τη σειρά δεν υπάρχουν κληρονόμοι μεγάλων επιχειρήσεων, ούτε ιδιοφυείς γιατροί, ούτε μυστικοί πράκτορες. Η Χέιτζα και ο Ουτσέλ είναι απλώς ένα συνηθισμένο ζευγάρι. Δεν πετυχαίνουν σπουδαία, ούτε αποτυγχάνουν εντελώς. Είναι μερικές φορές ευτυχισμένοι, συχνά δυστυχισμένοι, και τις περισσότερες φορές απλώς ζουν. Αν το 'Parasite' έδειξε την ακραία ταξική διαφορά, το 'Δράμα που Αστράφτει' είναι η ιστορία ανθρώπων που πέρασαν τη ζωή τους κάπου στη μέση.
Ωστόσο, αυτή η κανονικότητα δημιουργεί μια πιο καθολική απήχηση. Οι περισσότεροι γονείς και παππούδες των θεατών ζούσαν ακριβώς αυτή τη ζωή. Δεν εκπλήρωσαν μεγαλεπήβολα όνειρα, αλλά μεγάλωσαν παιδιά και είδαν εγγόνια. Χρειάστηκαν μια ζωή για να αποκτήσουν ένα σπίτι, αλλά ακόμα και έτσι, στις γιορτές, η οικογένεια συγκεντρωνόταν. Δεν είναι ότι έπρεπε να επιλέξουν ανάμεσα σε όνειρα και αγάπη όπως ο Σεμπάστιαν και η Μία από το 'La La Land', αλλά ότι δεν μπορούσαν να εγκαταλείψουν κανένα από αυτά και έπρεπε να τα κρατήσουν όλα μαζί και να επιβιώσουν.
Η ερμηνεία της Κιμ Χέτζα προσδίδει αξιοπρέπεια σε αυτή την κανονικότητα. Η γιαγιά Χέιτζα που υποδύεται δεν είναι τόσο περήφανη όσο οι ηλικιωμένοι από το 'Dear My Friends', ούτε τόσο ευχάριστη όσο η Ο Μαλσούν από το 'The Accidental Detective'. Απλώς γερνά, πονά και χάνει τη μνήμη της. Νιώθει ενοχές που είναι βάρος για την οικογένεια, αλλά ταυτόχρονα είναι και λυπημένη. Χρειάζεται βοήθεια ακόμα και για να πάει στην τουαλέτα, χύνει φαγητό ενώ τρώει, και ξεχνάει το όνομα του γιου της. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα κάνει τη σειρά ακόμα πιο επώδυνη.
Η διπλή ερμηνεία της Χαν Τζιμίν είναι ένας άλλος πυλώνας της σειράς. Η νεαρή Χέιτζα των είκοσι πέντε ετών δεν είναι γεμάτη αυτοπεποίθηση όπως οι είκοσιάρηδες από το 'Youth Age'. Είναι ήδη παντρεμένη, ανησυχεί για τα προς το ζην και προσέχει την πεθερά της. Αλλά μέσα της υπάρχουν ακόμα όνειρα, επιθυμίες και περηφάνια. Η Χαν Τζιμίν ερμηνεύει αυτές τις πολύπλοκες διαστάσεις με λεπτότητα. Καθώς η ίδια η ηθοποιός εναλλάσσεται με την Κιμ Χέτζα, οι θεατές βιώνουν φυσικά τη ροή του χρόνου, συνειδητοποιώντας "Αυτή η νεαρή γυναίκα θα γίνει αυτή η γιαγιά".
Ο Ουτσέλ του Ναμ Τζουχέκ ξεφεύγει από το κλισέ του 'ανίκανου συζύγου'. Συνεχίζει να αποτυγχάνει στις επιχειρήσεις, αλλά ταυτόχρονα αγαπά πραγματικά τη σύζυγό του. Νιώθει ενοχές που δεν μπορεί να φέρει χρήματα, αλλά δεν μπορεί να εγκαταλείψει τα όνειρά του. Γεννημένος σε μια πατριαρχική εποχή, δεν θεωρεί τη θυσία της συζύγου του δεδομένη. Αυτός ο πολύπλοκος χαρακτήρας δεν είναι ούτε 'κακός' ούτε 'ήρωας', απλώς 'άνθρωπος'. Όπως οι πατέρες μας, οι παππούδες μας.
Η στιγμή που χάνεις τον εαυτό σου, έρχεται η μαγεία
Η σειρά είναι επίσης ειλικρινής στον τρόπο που ασχολείται με την άνοια. Δεν την ντύνει ρομαντικά όπως το 'The Notebook'. Η άνοια δεν είναι όμορφη. Ο ασθενής υποφέρει, και η οικογένεια υπο suffers. Δεν λύνεται μόνο με αγάπη. Οικονομικά βάρη, σωματική κούραση, συναισθηματική εξάντληση απεικονίζονται ρεαλιστικά. Αν το 'Still Alice' εξερεύνησε διανοητικά την εσωτερική ζωή των πρώιμων ασθενών με άνοια, το 'Δράμα που Αστράφτει' αποτυπώνει συναισθηματικά την πραγματικότητα των οικογενειών που φροντίζουν ασθενείς με προχωρημένη άνοια.
Καθώς παρακολουθείς το 'Δράμα που Αστράφτει', συνειδητοποιείς ότι η ηλικιωμένη γυναίκα που κάθεται μπροστά σου και σου κάνει παρατηρήσεις, κάποτε ήταν στην ίδια ηλικία με εσένα και είχε τις ίδιες ανησυχίες και όνειρα. Και αποδέχεσαι επίσης ότι κάποια μέρα θα γίνω κι εγώ έτσι, θα γεράσω, θα χάσω τη μνήμη μου και θα γίνω βάρος για κάποιον. Αυτό δεν είναι παρηγοριά, αλλά αφύπνιση. Όπως ο Κούπερ στο 'Interstellar' συνειδητοποίησε την ουσία του χρόνου στο δωμάτιο της κόρης του, έτσι και εμείς συνειδητοποιούμε την σκληρότητα και την αξία του χρόνου μέσα από τη μνήμη της γιαγιάς.
Επιπλέον, αυτή η σειρά στέλνει ένα βαρύ μήνυμα και σε όσους ζουν τώρα στα είκοσι και τριάντα τους και αναρωτιούνται "Είναι η ζωή μου εντάξει έτσι;". Η ζωή της Χέιτζα δεν είναι επιτυχημένη. Αλλά δεν είναι και αποτυχημένη. Είναι απλώς μια ζωή που έχει ζήσει. Δεν λέει όπως το 'Whiplash' ή το 'La La Land' "Δεν έχει νόημα αν δεν εκπληρώσεις τα όνειρά σου". Αντίθετα, λέει "Ακόμα και αν δεν εκπληρώσεις τα όνειρά σου, η ζωή συνεχίζεται". Και ψιθυρίζει ότι μέσα σε αυτή τη 'συνεχιζόμενη ζωή' υπάρχουν λαμπρές στιγμές, υπάρχουν σκηνές που είναι εκτυφλωτικά όμορφες. Αυτή η τρυφερή ματιά στην κανονικότητα παρηγορεί όλους εμάς που ζούμε κανονικά σήμερα.
