[KAVE=Τσόι Τζαεχόκ] Στην άκρη της Σεούλ, ο θόρυβος που ακούγεται από μια παλιά σοφίτα δεν είναι καλή μουσική. Είναι μάλλον μια κραυγή ζωής που έχει χάσει τον προορισμό της. Η ταινία ξεκινά με το αδιάφορο και ξηρό πρόσωπο του άντρα 'Ιλρόκ (Μπακ Σουνγκ-χουάν)', του οποίου η καθημερινότητα είναι βαρετή. Για αυτόν, η λέξη 'αύριο' δεν είναι ελπίδα, αλλά απλώς μια επανάληψη της πλήξης. Η ζωή είναι γκρίζα, χωρίς καμία προσδοκία. Κάποια μέρα, ο φίλος του από την Αμερική 'Γιέγκον (Ι Γουγκ-μπιν)' τον επισκέπτεται ξαφνικά, πραγματικά ξαφνικά. Ο Γιέγκον, που γύρισε από το Σικάγο αφού απέτυχε να ανοίξει ένα κατάστημα σάντουιτς, προτείνει αμέσως να συμμετάσχουν σε έναν διαγωνισμό ανδρικών τετράφωνων φωνών. Ο Ιλρόκ γελάει με την ιδέα, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει καμία άλλη ελκυστική πρόταση ή λόγο να αρνηθεί. Έτσι, ξεκινά η ανόητη και απερίσκεπτη πρόκληση δύο ανδρών.
Αλλά το τετράφωνο δεν μπορεί να γίνει μόνο από έναν ή δύο. Χρειάζονται επειγόντως μέλη για να κάνουν αρμονία. Ο πρώτος τους συνεργάτης που βρίσκουν είναι ο ψαράς 'Νταγιόνγκ (Σιν Μιν-τζέ)'. Ζώντας καθημερινά βυθισμένος στη μυρωδιά ψαριών στην αγορά, φαίνεται εξαντλημένος από τη ζωή, αλλά η παθιασμένη του αγάπη για το τραγούδι είναι πιο έντονη από οποιονδήποτε άλλο. Αν και πάσχει από σοβαρό άγχος στη σκηνή. Και ο τελευταίος συνεργάτης, 'Τζουνσέ (Κιμ Τσουνγκ-κιλ)', ενώνεται. Φαίνεται σχετικά φυσιολογικός, αλλά κάθε φορά που μιλάει, λέει κάτι παράξενο και δεν καταλαβαίνει καθόλου την κατάσταση. Έτσι, οι τέσσερις άνδρες συγκεντρώνονται, και το όνομα της ομάδας είναι 'Delta Boys'. Πέρα από άλφα, βήτα, γάμμα, είναι η τέταρτη θέση, κάπου ασαφής. Είναι οι πιο ταπεινοί και αδέξιοι 'ηττημένοι' του κόσμου.
Ο χώρος πρόβας είναι η στενή σοφίτα του Ιλρόκ. Αλλά οι πρόβες τους δεν είναι καθόλου ομαλές. Όταν πρέπει να φωνάξουν "Τζέρικο, Τζέρικο" και να κάνουν μεγαλοπρεπή αρμονία, τρώνε γρήγορα μαγείρεμα και πίνουν σότζου, κατηγορώντας ο ένας τον άλλον για την αδυναμία τους. Ο Νταγιόνγκ συχνά αργεί στις πρόβες λόγω των οικονομικών του προβλημάτων, ο Γιέγκον, γεμάτος αβάσιη αυτοπεποίθηση, επιτίθεται στους άλλους με παρατηρήσεις. Ο Τζουνσέ τρώει μόνος του το μεσημεριανό που του ετοίμασε η γυναίκα του και συχνά ακούει παρατηρήσεις. Ο χρόνος τους για πρόβες είναι γεμάτος από ανούσιες συζητήσεις και οι φωνές τους γεμίζουν με κραυγές και κατηγορίες.
Η ταινία παρακολουθεί την καθημερινότητά τους σαν ντοκιμαντέρ, μερικές φορές σαν παρατηρητική ψυχαγωγία. Σκηνές όπου οι τέσσερις ενήλικες άνδρες σφιχτά αγκαλιασμένοι σε ένα στενό βαν, σκηνές όπου πλένονται γυμνοί σε ένα λουτρό και σπρώχνουν ο ένας την πλάτη του άλλου, και σκηνές όπου μαζεύονται κάτω από μια πλαστική τέντα στη βροχή και πίνουν μακγκόλι. Σε αυτή τη διαδικασία, το κοινό ανησυχεί περισσότερο αν αυτοί οι αταίριαστοι θα μπορέσουν να συναντηθούν ξανά αύριο, παρά αν θα κερδίσουν τον διαγωνισμό.
Μια μέρα, η ημερομηνία του προκριματικού διαγωνισμού πλησιάζει και οι συγκρούσεις στην ομάδα φτάνουν στο αποκορύφωμά τους. Η βαριά βαρύτητα της πραγματικότητας που δεν μπορεί να λυθεί με ρομαντισμό τους πιέζει. Η επείγουσα κατάσταση του Νταγιόνγκ, που απειλείται η επιβίωσή του αν αφήσει το κατάστημα, η αυταρχική συμπεριφορά του Γιέγκον, και ο Ιλρόκ που δεν μπορεί να κρατήσει την ισορροπία του ανάμεσα τους. Η ερώτηση "Θέλετε πραγματικά να τραγουδήσετε; Είναι αυτό αστείο;" αιωρείται στον αέρα. Κάθε ένας από αυτούς, από το κατώτατο σημείο της ζωής τους, ίσως για τελευταία φορά, συγκεντρώνεται ξανά στην ταράτσα για να καίει αυτή την πάθος που κανείς δεν αναγνωρίζει. Από το παλιό κασετόφωνο ακούγεται η μουσική. Θα μπορέσουν οι Delta Boys να ανέβουν στη σκηνή που ονειρεύονται και να καταρρίψουν τα τείχη του 'Τζέρικο'; Θα μπορέσουν οι φωνές τους να ηχήσουν ως μία αρμονία στον κόσμο, ή τουλάχιστον ο ένας στον άλλο;
Ταινία με εξαιρετικά χαμηλό προϋπολογισμό... η ποιότητα της τέχνης δεν μπορεί να αγοραστεί με χρήματα
Η ταινία 'Delta Boys' του Γκο Μπονγκ-σου άφησε μια έντονη σφραγίδα στην ιστορία του κορεατικού ανεξάρτητου κινηματογράφου με το σοκαριστικό γεγονός ότι γυρίστηκε με προϋπολογισμό μόλις μερικών εκατομμυρίων γουόν. Αυτό το έργο καταρρίπτει την προκατάληψη ότι οι κακές συνθήκες παραγωγής βλάπτουν την ποιότητα του έργου και αποδεικνύει ότι είναι δυνατό να ξεπεραστούν τα όρια του κεφαλαίου με ιδέες και ακατέργαστη ενέργεια. Αυτό είχε καθοριστική επίδραση στην ποικιλία των μεθόδων παραγωγής και διανομής στον κορεατικό ανεξάρτητο κινηματογράφο, προσφέροντας ισχυρή έμπνευση στους νέους σκηνοθέτες που ξεκινούν με χαμηλό προϋπολογισμό. Η ταινία απορρίπτει το εμπορικό στυλ του φωτισμού και της κομψής επεξεργασίας. Αντί αυτού, γεμίζει με την τραχιά αναπνοή του handheld και τις επίμονες λήψεις μεγάλου μήκους. Αυτό είναι αποτέλεσμα των περιορισμών του προϋπολογισμού, αλλά τελικά έγινε μια αισθητική επιλογή που μεταφέρει πιο αποτελεσματικά την ταπεινή και φτωχή καθημερινότητα των τεσσάρων χαρακτήρων του Delta Boys, και την ατμόσφαιρα αυτού του στενού και καταπιεστικού χώρου. Το κοινό αισθάνεται σαν να παρακολουθεί αυτούς τους χαρακτήρες από μια γωνία της στενής σοφίτας.
Η μεγαλύτερη αρετή και όπλο αυτού του έργου είναι η συντριπτική φυσικότητα των ηθοποιών που καταρρίπτει τα όρια μεταξύ 'παράστασης' και 'πραγματικότητας'. Οι μακρές λήψεις των καυγάδων τους ρέουν χωρίς κόμματα και τελείες, και οι άβολες σιωπές, οι στιγμές που μένουν άφωνοι, και οι επικαλυπτόμενοι διάλογοι προκαλούν πιο ισχυρό και ενστικτώδη γέλιο από την προσεκτικά υπολογισμένη κωμωδία. Οι συνομιλίες τους είναι μια μάχη επιβίωσης και πλήξης. Οι διάλογοι του 'Delta Boys' είναι η γλώσσα των απλών ανθρώπων γύρω μας, που πηδούν μεταξύ επιβίωσης, πλήξης και αόριστης ελπίδας, και είναι η ακατέργαστη ειλικρίνεια.
Η ταινία δεν κολλάει στο αποτέλεσμα της 'επιτυχίας'. Ενώ οι περισσότερες μουσικές ταινίες προσφέρουν κάθαρση στο κοινό με μια υπέροχη παράσταση μετά την επίλυση των συγκρούσεων των μελών, το 'Delta Boys' αγαπά και αποδέχεται την ίδια την αταξία της διαδικασίας. Το τραγούδι που τραγουδούν με όλη τους τη δύναμη, 'Joshua Fit the Battle of Jericho', είναι ένα κομμάτι που συμβολίζει τη δύναμη, τη νίκη και το θαύμα, αλλά οι Delta Boys που το τραγουδούν είναι απεριόριστα αδύναμοι και ασήμαντοι. Αυτή η τεράστια ειρωνεία συνδέεται με τον παράλογο αγώνα του ανθρώπου που περιγράφει ο Γάλλος λογοτέχνης Αλμπέρ Καμύ στο 'Μύθο του Σίσυφου'. Όπως ο Σίσυφος που κυλάει ατελείωτα τον βράχο, αυτοί ρίχνουν άσκοπα πάθος προς έναν στόχο που είναι σίγουρο ότι θα καταρρεύσει. Αλλά η ταινία βρίσκει την παραδοξότητα της μεγαλοσύνης και την ομορφιά της έλλειψης μέσα σε αυτή την ασημαντότητα.
Έτσι, το 'Delta Boys' απορρίπτει αυστηρά τον 'συναισθηματισμό' που απαιτείται από τον κορεατικό εμπορικό κινηματογράφο, προκαλώντας γέλιο και αμηχανία αντί για δάκρυα, και διατηρώντας μια συναισθηματική απόσταση από το κοινό, ανοίγοντας μια νέα διάσταση κωμωδίας που οδηγεί σε πραγματική κατανόηση, όχι απλώς σε συμπάθεια. Το κοινό δεν περιμένει οι φωνές τους να γίνουν τέλεια αρμονία, αλλά νιώθει μια παράξενη συγκίνηση από τις σοβαρές εκφράσεις και τις σταγόνες ιδρώτα τους καθώς τραγουδούν με πάθος. Είναι η αισθητική της δυσαρμονίας που δημιουργείται από την έλλειψη, που είναι πιο όμορφη επειδή δεν είναι τέλεια.
Επιπλέον, αυτή η ταινία αποδεικνύει την ευχάριστη ενέργεια που μπορεί να έχει ο κορεατικός ανεξάρτητος κινηματογράφος. Στον κόσμο του ανεξάρτητου κινηματογράφου, όπου κυριαρχούν σοβαρές θεματικές και κοινωνική κριτική, το 'Delta Boys' θέτει την προκλητική ερώτηση "Τι κακό έχει να κάνεις απλώς αυτό που θέλεις; Τι κακό έχει αν δεν είσαι καλός;". Με παλιές φόρμες προπόνησης που έχουν φθαρεί, ανακατεμένα μαλλιά και τρώγοντας άγευστο ραμέν, λένε "Πρέπει να έχουμε τουλάχιστον ένα τρόπαιο", "Είμαστε οι καλύτεροι". Αυτή η αβάσιμη αισιοδοξία δεν είναι απλώς μια απόδραση από την πραγματικότητα, αλλά η μόνη δύναμη που τους κρατάει να αντέχουν την πραγματικότητα που μοιάζει με βόθρο. Το 'Delta Boys' είναι μια τραχιά αλλά ζεστή αφιέρωση σε όλους τους ενήλικες που είναι ανώριμοι ή που εξακολουθούν να πλέουν ατελείωτα στην ατελή τους νεότητα.
Αν θέλεις να δεις μια ρεαλιστική K-movie
Δεν προτείνω αυτή την ταινία σε κανέναν που περιμένει ένα εντυπωσιακό θέαμα ή μια καλά δομημένη ανατροπή με εκατοντάδες εκατομμύρια γουόν. Για αυτούς που επιθυμούν εντυπωσιακά οπτικά εφέ, κομψή αφήγηση ή καθαρό τέλος, το 'Delta Boys' μπορεί να φανεί ως θόρυβος που απαιτεί υπομονή ή ως ακατάλληλη μέθη.
Ωστόσο, προτείνω αυτή την ταινία σε εκείνους της γενιάς 30-40 που νιώθουν ότι η ζωή τους είναι σαν ένα αυτοκίνητο που έχει σταματήσει σε έναν μπλοκαρισμένο δρόμο, ή σε εκείνους που δεν θυμούνται πότε ήταν η τελευταία φορά που ήθελαν κάτι με πάθος, καθώς η ζωή τους έχει γίνει ξηρή. Επίσης, για τους σινεφίλ που είναι κουρασμένοι από την τεχνητή συγκίνηση και τον συναισθηματισμό των εμπορικών ταινιών, αυτή η ταινία θα είναι ένα εξαιρετικό αντίδοτο.
Αν βρίσκεσαι σε βαθιά κατάθλιψη, που δεν μπορείς να ενθουσιαστείς ούτε καν για το μεσημεριανό σου γεύμα αύριο, μην διστάσεις να χτυπήσεις την πόρτα της σοφίτας του Ιλρόκ. Ένα χλιαρό ποτήρι σότζου και ένα τραγούδι με ασύμμετρο ρυθμό που θα σου προσφέρουν μπορεί να σου επιστρέψουν το 'θάρρος να το κάνεις', 'πάθος χωρίς λόγο' που έχεις ξεχάσει εδώ και καιρό. Μετά την παρακολούθηση αυτής της ταινίας, θα θελήσεις να βγάλεις την παλιά σου φόρμα προπόνησης από την ντουλάπα και να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη, προσπαθώντας να κάνεις μια εντύπωση. Όπως οι Delta Boys, είναι εντάξει να είσαι λίγο άχρηστος. Τι κακό έχει αν είσαι λίγο ανεπαρκής; Όλοι μας ζούμε για να καταρρίψουμε τα 'τείχη του Τζέρικο' της δικής μας σκληρής πραγματικότητας.
